Zbigniew Mieczysław Marian Andrzej Matula ps. „Radomyśl”

Urodził się 26 lutego 1917 roku w Radomyślu Wielkim w powiecie tarnowskim, tam też spędził dzieciństwo. Wraz z rodzicami przeprowadził się do Krakowa, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej i do Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki, w którym 4 czerwca 1936 roku zdał maturę. Podjął studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej jako wolny słuchacz. Po roku zrezygnował ze studiów i ukończył kurs podchorążych rezerwy piechoty przy 20 pp w Krakowie, a następnie podjął naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej – Komorowie. W 1939 roku w 77 pp, następnie internowany na Litwie i w ZSRS. Po układzie Sikorski?Majski wstąpił do formowanej w ZSRS Armii Polskiej dowodzonej przez gen. Władysława Andersa i otrzymał przydział do 5 Dywizji Piechoty jako dowódca plutonu w 6 kompanii 15 pp. 11 grudnia 1941 roku awansowany do stopnia podporucznika. Specjalizował się m.in. w zwiadzie. Wraz z armią ewakuowany go Iranu, Iraku, stamtąd do, Egiptu i Południowej Afryki. W drugiej połowie czerwca 1943 roku dotarł do Wielkiej Brytanii. Otrzymał przydział do VI Oddziału Sztabu Naczelnego Wodza i ukończył kurs dywersyjny w Greenock-Geurock, w Szkocji. Dołączył do elitarnego grona 316 cichociemnych. Został zaprzysiężony 15 grudnia 1943 roku i przyjął pseudonim „Radomyśl”. Przerzucony następnie do Włoch, w nocy z 24 na 25 maja 1944 roku wystartował z lotniska Campo Cassale koło Brindisi do Polski w ramach operacji lotniczej „Weller 23”. Został zrzucony nad Polską z pięcioma innymi skoczkami i przyjęty przez placówkę „Koliber 2” – 11 km na północ od Bochni. Przetransportowany do okupowanej Warszawy, w której odbył tzw. kwarantannę. Następnie otrzymał przydział do Okręgu AK Kraków jako oficer broni Inspektoratu Rejonowego Tarnów, później dowódca II plutonu w 4 kompanii „Ewa” batalionu „Barbara” 16 pp AK. W październiku 1944 roku, po rozwiązaniu batalionu, został dowódcą samodzielnego dywersyjnego plutonu partyzanckiego „Radomyśl”. Poległ w walce z Niemcami 31 października 1944 roku w Słonej k. Zakliczyna nad Dunajcem. Pochowany został najpierw na cmentarzu parafialnym w Brzozowej, wspólnie z innymi partyzantami ze swojego oddziału poległymi w Słonej i ppor. Maksymilianem Lamprechtem ps. „Jar”, poległym w boju pod Jamną. Dzięki staraniom rodziny Stasików szczątki jego i innych partyzantów zostały przeniesione w 1959 roku do ich rodzinnego grobowca w Zbylitowskiej Górze k. Tarnowa. Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, czterokrotnie Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Opr. Krzysztof Sikora (jak w książce „Walka i Pamięć” K. Sikora Warszawa 2008 s.218-219)